یادداشتی بر تشییع پیکر مطهر شهدا در میانه

مسیر کوتاه ،افتخار بزرگ
یادداشتی بر تشییع پیکر مطهر شهدا در میانه
برای پوشش امدادی مراسم تشییع مطهر شهدای گمنام رهسپارشدیم سیل عظیم مردم برای استقبال از شهدای گمنام آمده بودند شهدایی که میهمان نبودند میزبان بودند اری میزبان اصلی اینها بودند که جانشان را فدای اسلام وانقلاب کرده بودند با دیدن شهدا آدم یاد کربلا می افتد وسینه انسان را غمی بزرگ فرا می گیرد .
آه امدادگر واقعی همینها هستند به همین خاطر مردم خالصانه آمده بودند تا زیارتشان کنند وبه شهدا بگویند که ما شما را فراموش نکردیم اصلا مگر حماسه شهادت فراموش شدنی است وای شهدای گمنامی که به عشق وطن انقلاب واسلام سر بر سودای عشق گذاشته اند واقعا چه بگویم از غریبی اینها بغض امان نمی دهد گریه مدارا نمی کند به یاد مادرانشان می افتیم که باز چشم انتظارند با خود می گویم کاش با شهدا خلوت کنیم اما آیا امکان دارد در این خیل عظیم مردم نه امکان ندارد آیا شهدا ما را یاد می کنند اما مگر در این ازدحام جمعیت امکان دارد .
به راه خود ادامه می دهیم 2نفر به علت گرمازدگی بدحال شده اند اقدامات اولیه کمکهای اولیه را انجام داده وخیلی سریع آنها را به بیمارستان انتقال دادیم نماز مغرب وعشا در مسجد جامعه همراه شهدا خوانده می شود و بعد از نماز مراسمی برای شهدا در نظر گرفته شده برگزار می شود. یکباره باد وزیدن می گیرداز داخل مسجد یکی از فرماندهان می گوید به علت وزش باد شهدا با آمبولانس به حسینه انتقال داده می شود و آمبولانس هلال احمرمیانه برای این مسیر کوتاه اما افتخار بزرگ انتخاب می شود اصلا فکرش را هم نمی کردیم که شهدا حتی برای لحظات کوتاه همراه ما باشند به محل می رسیم باور کردنی نیست شهدا را بالای شانه هایمان تشییع می کنیم به داخل حسینه می بریم حالا تنها با شهدا هستیم با شهدا خلوت می کنیم یکی از بچه ها با بغض می گوید دیدید شهدا ما را از یاد نبرده اند حالا می فهمم شهدا ما هلال احمری ها را نیز دوست دارند و ما را شرمنده خود کرده اند شهدا شرمنده ایم.